Σάββατο 14 Ιουνίου 2008

Αλέκα, είσαι σπίτι; ΕΛΛΑΔΑ-ΡΩΣΙΑ


Αν με ρωτούσατε με ποιόν ή ποια θα ήθελα να δω το σημερινό ποδοσφαιρικό αγώνα, ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Ρωσία, θα σας απαντούσα, σχεδόν αμέσως και χωρίς κανένα ενδοιασμό:
Θα πήγαινα σπίτι της, τρεις ώρες πριν αρχίσει το ματς, χωρίς λουλούδια και γλυκά διότι, απ΄ ό,τι γνωρίζω, δεν γουστάρει τους ξενέρωτους-Λάκηδες. Ίσως πήγαινα με ένα βιβλίο (Το υπόγειο) του λατρεμένου μου, Φιοντόρ (Ντοστογιέφσκι).
Η τηλεόραση, έγχρωμη ελπίζω, θα είναι Urania ή Zenith.
Θα καθόμουνα στο σαλόνι της που θα θύμιζε γραφείο του ανωτάτου Soviet και θα αρχίζαμε να μιλάμε για την κόρη της που σπουδάζει στην Αμερική, τον Ζαχαριάδη, τον Υψηλάντη και τον Χαρίλαο. Για τον Καποδίστρια, τον Γκορμπατσόφ και τον Τσίπρα. Τον Γκόργκι, τον Τολστόι. Για τον αγαπημένο μου Χρόνη Μίσσιο και το «Καλά εσύ πέθανες νωρίς...» και τη "Γλυκειά Συμμορία" του Νικολαίδη. Για τη δολοφονία του Τόρσκι, τη Βάρκιζα, τον Εμφύλιο και το Μάη του 68. Τον Λεωνίδα Κύρκο και τον Στάλιν. Για τον Σάρτρ, τον Μπαγκούνιν και τον, αγαπημένο της Μαλβίνας, Διονύση Χαριτόπουλο. Για τον άνθρωπο που λάτρεψα, Βασίλη Ραφαηλίδη και τον... σαλιάρη Μίμη Ανδρουλάκη.
Την Κόκκινη Πλατεία και τις ρωσίδες πρωταγωνίστριες στις hardcore ταινίες των Αμερικανών! Τη Διδώ Σωτηρίου, τον Γιάννη Ρίτσο και τον Αμπράμοβιτς. Για το κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο και την Ολυμπιάδα του Πεκίνου. Τον Μενέλαο Λουντέμη, το Άρθρο 16 και τον «δικό» μας Μπάμπη Χαραλάμπους. Τη Μύκονο, την Κέρκυρα και τα... μπρούσκα κλίματα της Γυάρου και της Μακρονήσου.
Και αφού τελειώναμε με όλα αυτά, θα ανεβάζαμε την ένταση της TV και θα βλέπαμε έναν «κλαψιάρη» Καραγκούνη κι έναν Ολλανδό, στον πάγκο της Ρωσίας, να συμμετάσχουν σε έναν... αγώνα που δεν θα καταγραφεί ποτέ στην μνήμη μας, τουλάχιστον για εμάς τους δύο, ως ένα σημαντικό θέμα για συζήτηση.
ΤΑΣΟΣ ΤΣΙΚΑΡΗΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Bookmark and Share