Η γνώμη μιας καπνίστριας.
Η 1η Ιουλίου του 2009 ήταν μία μέρα η οποία είχε συζητηθεί αρκετά απ' όλους τους Έλληνες. Υποτίθεται πως θα ήταν η μέρα όπου το κάπνισμα θα απαγορευόταν σ’ όλους τους δημόσιους, και όχι μόνο, χώρους. Και λέω «υποτίθεται πως θα», γιατί, όπως είναι γνωστό, δεν τέθηκε σε εφαρμογή καθώς υπήρχαν οι μπαλκονόπορτες (δεν μπορείς να τα χαρακτηρίσεις απλά «παραθυράκια» σε καμία περίπτωση). Διότι, όταν λες πως ναι μεν απαγορεύεται αλλά "δύνανται να διαμορφώνονται ειδικοί χώροι καπνιζόντων που διαχωρίζονται από την υπόλοιπη αίθουσα και έχουν ειδικές εγκαταστάσεις εξαερισμού" και "καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος εμβαδού έως 70 τ.μ." μπορούν να χαρακτηριστούν στην άδεια λειτουργίας τους ως καταστήματα αποκλειστικά για καπνίζοντες ή μη καπνίζοντες, συγγνώμη, κύριοι, αλλά δεν το απαγορεύεις, ότι πρόστιμο και να βάλεις!
Φυσικά αυτή η κατάσταση, εμάς τους καπνιστές μάς βόλεψε πάρα πολύ! Εμφανίζεται όμως η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου και προαναγγέλλει αλλαγή του υφιστάμενου νόμου -ο οποίος 8 μήνες μετά την ψήφισή του παραμένει ουσιαστικά ανεφάρμοστος- που θα ορίζει την καθολική απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους κλειστούς δημόσιους χώρους. Μέλημά τους είναι ο νέος αυτός νόμος να ισχύσει, αν είναι δυνατό και πριν από τον Σεπτέμβρη.
Δεν θα μπω στο λούκι της ανάπτυξης του θέματος περί του κόστους που θα επιφέρει στο κράτος οικονομικά, γιατί όταν εγώ πληρώνω κάθε μέρα τουλάχιστον 3.90 ευρώ για ένα πακέτο τσιγάρων (και καπνίζω πολύ παραπάνω από ένα πακέτο τη μέρα) αυτά τα χρήματα θα τα χάσει το κράτος από μένα, τη Μαριγούλα, την Κατίνα, τον Στάθη, τον Μπάμπη κ.λπ., οι οποίοι επίσης είναι καπνιστές. Ούτε θα αναπτύξω τη ζημία που θα έχουν τα μαγαζιά επειδή εμείς οι καπνιστές θα προτιμάμε να αράζουμε σπιτάκια μας για να πίνουμε τα ποτά μας καπνίζοντας (που ομολογουμένως βγαίνει πιο οικονομικά) αλλά και τις χορηγίες από τις καπνοβιομηχανίες, οι οποίες θα κοπούν (τέρμα τα περίτεχνα τασάκια με τα λογότυπα εταιριών).
Θα μείνω όμως στο ερώτημα: «Γιατί μου κόβετε το απόλυτα δημοκρατικό δικαίωμα μου να μπορώ να σκοτώσω τον εαυτό μου καπνίζοντας;» Δεν μπορώ να με φανταστώ κάθε μέρα τις 8 ώρες (τουλάχιστον) όπου θα βρίσκομαι στο γραφείο να ανεβοκατεβαίνω 2 ορόφους, να βγαίνω έξω από τον προαύλιο χώρο του κτιρίου και να καπνίζω μέσα στο λιοπύρι και τη βροχή — είπαμε, θέλω να έχω το δικαίωμα να καταστρέψω την υγεία μου με το τσιγάρο, δεν με ενθουσιάζει όμως η ιδέα της πνευμονίας. Ούτε να κάθομαι να πίνω τη βότκα μου και να μην καπνίζω γιατί τότε θα ορμήσω στα πατατάκια, φιστίκια και θα πάρω καμία 10αριά κιλά! Αν και βαθύτερα μέσα μου πιστεύω πως η νέα νομοθετική ρύθμιση θα παραμείνει γράμμα κενό, όπως ακριβώς και εκείνη η οποία τυπικά τέθηκε σε εφαρμογή την 1η Ιουλίου. Οπότε γιατί, κυρία Ξενογιαννακοπούλου μου, δεν προσπαθείτε πρώτα να θέσετε σε εφαρμογή τον αρχικό νόμο, έστω και ένα έτος αργότερα, και μετά να κοιτάξετε και την καθολική απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους κλειστούς και ανοιχτούς χώρους; Μπορεί να είμαι καπνίστρια και να μην με ενθουσιάζει η ιδέα, αλλά άμα ξέρω πως έτσι πρέπει να γίνει, πως θα εφαρομστεί πλήρως και πως πάει και τελείωσε, δεν θα υπάρξουν παρεκκλίσεις, θα το βουλώσω και θα βγω έξω να καπνίσω.
Ίσως και να μου δώσετε και ένα πάτημα για να το κόψω κιόλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου